Δώρο

Ύστερα από φαινομενική ευτυχία ακολουθεί ένα απέραντο κενό .μετά το κενό έρχεται μια μέρα επανάστασης που απλά αισθάνεσαι. πάντα το ίδιο. μα όλο το ξεχνάω . κι ας το βλέπω, πάλι , όντας χρυσόψαρο που κουτουλά στη γυάλα , δε θα θυμάμαι τίποτα. Και πάλι θα κάνω λάθη. Έτσι νομίζω.. και τώρα όχι απλώς νιώθω αλλά υποφέρω τόσο πολύ. τόσο. Δεν κουράστηκα , ούτε τα παράτησα , ούτε πρόκειται. μα βασανίζομαι , με γδέρνει το δάκρυ σου. Μη μου ξανατηλεφωνήσεις ενώ κλαις . Το καταλαβαίνω , ξέρω ότι θα κλείσεις το ακουστικό και θα αφήσεις στο πάτωμα λίγα , ζεστά δάκρυα και θα χαρείς λίγο γιατι τα ρίχνεις πολύ δύσκολα όπως έχεις πει.. Ναι, ίσως είναι καλύτερα έτσι. να έχουν μεγαλύτερη αξία . Ίσως. Και 'γω όμως που έχουν χυθεί ποταμοί από τα μάτια μου , μια ζωή ,χρόνια πολλά , όλα τα δέχομαι , όλα με πληγώνουν και 'σένα τίποτε. Στ' αρχίδια σου ολα κοινώς. Γι'αυτο , δεν αντέχω ,δεν αντέχω και δεν ξαναντέχω να κλαις.Δε θέλω ,δε μ'αρέσει , ενώ θα μπορούσα να το αγαπήσω, ως μία σωστή εκδίκηση , θα μπορούσα . Όμως πόσο ανόητη γίνομαι . Με κάνεις ο,τι θέλεις χωρίς να το ξέρεις.Και να ξερες πόσο ανόητη νιώθω.Εξ'άλλου εγώ φταίω , δεν είπα ποτέ το αντίθετο.Μα ,σε παρακαλώ αύριο κάνε με ο,τι θες . θα γίνω μαραμένη παπαρούνα στη χούφτα σου. Κάψε την ,ξεθώριασε το χρώμα της με θαλασσινό νερό , πετσόκοψε την , φίλα την , φύσα την να φύγει μακρυά. Κάνε την ο,τι θες . Αλήθεια ο,τι θες.Το δώρο μου για όσα μου έχεις χαρίσει και όσα μου έχεις αρπάξει.Αφού λυπάμαι για αυτές τις βαθιές πληγές που ποτέ δε θα μάθω ποιος στις έκανε.Κι ας γίνομαι τόοσο ανόητη.

Η μοναξια μου θυμιζει μεταξυ

Έχεις ταξιδέψει ποτέ στο παρελθόν;ναι,εγω ναι και αποψε περισσοτερο απο ποτέ . Περσινα νοεμβριανα βραδυα.ειναι όλα ίδια.καμιά διαφορά το τωρα με το τοτε.ομως μεχρι να φτασω στο τώρα όλα ήταν αλλιώς.χρώματα ελιωναν ,άλλα εξατμίζοντας και κάποια γίνονταν σκονη που έφευγε με τον πρωινό άνεμο.όμως απόψε όλα γυμνώθηκαν.τα βράδυα στην ταράτσα με τις ίδιες μυρωδιές,τις ίδιες μελωδίες ,σα να μ'έχεις ξεριζώσει απο τα μυριάδες ζάρια της αθήνας.Μ'εχεις πάει τοσο βαθυά σε 'κείνο το βυθό που όταν έμπαινα δε μ'ένιαζε τίποτα,ούτε να πνιγώ ούτε αν θα σταματησω κάποτε να νιώθω τόσο περίεργα,τίποτα..Και βουλιάζω στην ομορφιά ,στο παρελφόν αλλα όχι στη πικρή νοσταλγία.είναι σαν να έχεις φέρει το νοέμρη εκείνο σε τουτη τη νυχτα ,να τον έχεις σκορπίσει παντού.Τότε που σε έβλεπα να βγαίνεις από εκείνο το μπαλκόνι και σου 'στελνα ένα σχοινί να ακροβατήσεις,να 'ρθεις κοντά να τα πούμε ,να σου πω..να σου πω πολλά και να μιλάμε ώσπου να αρχίσουν τα πρώτα κελαηδίσματα και ένα πινέλο να ζωγραφίσει τα τσιμέντα ρόδωπά,απαλά ,μπογιά με νερό,όλα είναι χαμόγελά ζαλισμένά.Και φαίνονται τα πάντα τόσο αληθινά. τόσο αληθινα που ενώ ξέρω ότι δεν είναι ,κατι μέσα μου λέει πως είναι το αληθινότερο απο ποτέ ενώ συνήθως γίνεται το αντίθετο ,πάντα γίνεται το αντίθετο,η λογική δαμάζει αυτό που πραγματικά θες ,απόψε όμως όχι.γιατί το φεγγάρι είναι πιο μακρυά και σου χαμογελάει φωτίζοντας θωλά.Δάκρυα μεθυσμένα κυλούν από νηφάλιο κορμίΠόσο μ'αρέσει,ν'ακούω τους ανθρώπουυς..ν'ανεβαίνουν με τ'ασανσεερ και να μιλάνε ρουμάνικα...ταμ ταμ,ταμ ταμ...
http://www.youtube.com/watch?v=K4ACr611vXM

ένα μετάξι

[~Έρμαν Έσσε:.....ο άνθρωπος της εξουσίας καταστρέφεται απο την εξουσια , ο άνθρωπος του χρήματος από το χρήμα,ο υποτελής από την υποτέλεια,ο φιλήδονος από την ηδονή.Έτσι και ο Λύκος της Στέπας καταστράφηκε από την ανεξαρτησία του...]


τότε και εγώ θα καταστραφώ απο την αλήθεια;πόσο την αγαπώ..την έχω κάνει όνειρο ζωής.όμως νιώθω πως απαλά και γλυκά μου ματώνει το μυαλό.οπου και αν πάω βλέπω ενα μεταξένιο παιχνιδιάρικο πέπλο ψευτιάς και προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου να το δεχτεί για να αποκτήσω λίγη ηρεμία όμως δυστυχώς δε μπορώ να με ξεγελάσω και πάντα βράζει μέσα μου ένας ερμητικός ποταμός χάους και θέλω να ουρλιάξω μεχρι να σπάσουν οι φωνητικές μου χορδές και να το σκίσω το ηλίθιο το πέπλο με τα νύχια μου , να το πετσοκόβω μανιακά και να αφήσω τη γλυκιά μου την αλήθεια να πάρει μια λουλουδάτη αναπνοή , ατελείωτη γεμάτη οξυγόνο,να χορέψω μαζί της , να της τραγουδήσω...και ναι ξέρω άτομα που την αφήνουν να τους διακατέχει αν και είναι μετρημένα στα δάχτυλα...πάντως αν είναι μόνο ένα να ξέρεις οτί νιώθω να την αγγαλιάζω στα μάτια ΣΟΥ.

ΧΟΙΡΙΝΟ

μην το πιστεύεις τόσο ,αγόρι μου...κρατάς και ανάποδα την 'ασπίδα' σου...γελοιιιιίε

http://www.youtube.com/watch?v=mJzTIitb6Aw

τηννν--πάτησα----για την ακρίβεια την καραπάτησα και τώρα ουρλιάζει απο τους πόνους.κάποιος είπε...ποιος είναι αυτός ο κάποιος;για πες μου εσύ αυτό το αόριστο..ήταν το κυκλάμινο στην αυλή σου; αν είσαι εσύ το πιστεύω.τα πιστεύω όλα και έχω δυνάμεις για τα πάντα. ανεξάντλητη αφού αφίσες ανεξίτηλο σημάδι.θα κουβαλώ πάντα σαν ταξιδιώτης της σαχαρας αυτη τη μυρωδιά. όμως παραδέξου ότι λείπει κάτι πολύ σημαντικό... λείπει το θαρρος η μήπως υπάρχει η δειλία και η ντροπή; ντρέπομαι και ξέρω πολύ καλά ποιοί φταίνε για αυτό.και αν το πολεμήσω θα είναι σα μάχη που θα μου τραβάω τα μαλλιά ή θα πέφτω με δύναμη πάνω σε κολώνες._ βασανίζομαι _πάρε με μαζί σου..θα με πάρεις;

-

-

Ποτάμι σε λίγο φως

Καμιά φορά νιώθω πως στο μυαλό μου ρέει ένα ποτάμι , περνά με ορμή γύρω απ'όλες τις αναμνήσεις και υπάρχει ένας ήρωας,ένας πρωταγωνιστής που πνίγεται σε αυτό , που όλο αλλάζει .Μετατρέπεται από ελέφαντα σε ξανθό παιδί και από ξανθό παιδί σε μελαχρινή γυναίκα από τα βάθη της ανατολής που το νερό τη ρίχνει με δύναμη πάνω σε βραχάκια που βρίσκονται στο δρόμο του αλλά αυτή δεν πεθαίνει κι ας κοκκινίζει όλο το ποτάμι από το αίμα της . τότε τσιγγάνα γίνεται και το ταξίδι της συνοδεύουν ωραίες μελωδίες.Και όλα αυτά μέσα στο μυαλό μου.Νιώθω τόσο ευτυχισμένη . Τόσο τυχερή που υπάρχει ο ήλιος και μου δίνει ζωή. Σ'ευχαριστώ...
http://www.youtube.com/watch?v=rNFD77NMpOU&feature=fvwrel