Δες, κλαίω

Αθήνα. Τέλος η φύση,αργότερα πάλι. Χιλιάδες άνθρωποι μου φούσκωσαν το κεφάλι με ευχάριστες αναμνήσεις,ιστορίες,ελπίδες, στενοχώριες και πολύ μεγάλες απογοητεύσεις .Υπέροχα ήταν,αν εξαιρέσεις την έντονη αυτή απουσία αδιαφορίας όλων και την ακόμη μεγαλύτερη,δικιά σου. Φύση,νερό και βουνό,παρέα,βιβλία,μουσική,ζωγραφική! όλα όμορφα γύρω μου,ο χρόνος είχε σταματήσει να με νοιάζει .Και αυτή η γλυκιά μελαγχολία της αλλαγής περιβάλλοντος , αυτή η σύντομη επιφανειακή κατάθλιψη.Παίρνεις το δρόμο του γυρισμού,καυτά δάκρυα κυλούν στο μελαγχολικό σου πρόσωπο,μουσική,ανοιχτό ραδιόφωνο,αυγουστιάτικα τραγούδια,τρομαχτικά χαρούμενες φωνές σου εύχονται καλό μήνα και εσυ τρομοκρατημένος προσπαθείς με κάθε τρόπο να κρατάς όλες αυτές τις υπέροχες αναμνήσεις.Δεν ξέρεις για τί να πρωτοκλάψεις και αν κλάψεις δε βρίσκεις κάν το λόγο.Και τώρα εδώ στην αυγουστιάτικη,μοναχική αθήνα,ερημωμένη και άσχημη.Πάει πια,θα αργίεις να κλάψεις με λιγμούς μέσα στη θάλασσα,να τραγουδήσεις το λυπητερό τραγούδι των γοργόνων , να ζήσεις κανονικά,να μη σε νοιάζουν τα λεφτά!το μόνο που μένει είναι οι γλυκές ,λυπητερές και άλλες οδυνηρές αναμνήσεις.και μέσα από το σκοτινό μου δωμάτιο κάποια φωνή ψιθυρίζει<<Καλωσήρθες και πάλι στη βαθυά μοναξιά...>>