Δώρο

Ύστερα από φαινομενική ευτυχία ακολουθεί ένα απέραντο κενό .μετά το κενό έρχεται μια μέρα επανάστασης που απλά αισθάνεσαι. πάντα το ίδιο. μα όλο το ξεχνάω . κι ας το βλέπω, πάλι , όντας χρυσόψαρο που κουτουλά στη γυάλα , δε θα θυμάμαι τίποτα. Και πάλι θα κάνω λάθη. Έτσι νομίζω.. και τώρα όχι απλώς νιώθω αλλά υποφέρω τόσο πολύ. τόσο. Δεν κουράστηκα , ούτε τα παράτησα , ούτε πρόκειται. μα βασανίζομαι , με γδέρνει το δάκρυ σου. Μη μου ξανατηλεφωνήσεις ενώ κλαις . Το καταλαβαίνω , ξέρω ότι θα κλείσεις το ακουστικό και θα αφήσεις στο πάτωμα λίγα , ζεστά δάκρυα και θα χαρείς λίγο γιατι τα ρίχνεις πολύ δύσκολα όπως έχεις πει.. Ναι, ίσως είναι καλύτερα έτσι. να έχουν μεγαλύτερη αξία . Ίσως. Και 'γω όμως που έχουν χυθεί ποταμοί από τα μάτια μου , μια ζωή ,χρόνια πολλά , όλα τα δέχομαι , όλα με πληγώνουν και 'σένα τίποτε. Στ' αρχίδια σου ολα κοινώς. Γι'αυτο , δεν αντέχω ,δεν αντέχω και δεν ξαναντέχω να κλαις.Δε θέλω ,δε μ'αρέσει , ενώ θα μπορούσα να το αγαπήσω, ως μία σωστή εκδίκηση , θα μπορούσα . Όμως πόσο ανόητη γίνομαι . Με κάνεις ο,τι θέλεις χωρίς να το ξέρεις.Και να ξερες πόσο ανόητη νιώθω.Εξ'άλλου εγώ φταίω , δεν είπα ποτέ το αντίθετο.Μα ,σε παρακαλώ αύριο κάνε με ο,τι θες . θα γίνω μαραμένη παπαρούνα στη χούφτα σου. Κάψε την ,ξεθώριασε το χρώμα της με θαλασσινό νερό , πετσόκοψε την , φίλα την , φύσα την να φύγει μακρυά. Κάνε την ο,τι θες . Αλήθεια ο,τι θες.Το δώρο μου για όσα μου έχεις χαρίσει και όσα μου έχεις αρπάξει.Αφού λυπάμαι για αυτές τις βαθιές πληγές που ποτέ δε θα μάθω ποιος στις έκανε.Κι ας γίνομαι τόοσο ανόητη.